دوست داشتم یه روز، فقط یه روز، پسر بودم تا می تونستم یه سری چیزایی که اصلاً برام قابل درک نیستن رو درک کنم!

دوست دارم ها:

خوردنی ها: انواع بستنی، معجون بابارحیم، کشک بادمجون، قرمه سبزی، هندوانه.

خواندنی ها: “ژان کریستف” اثر “رومن رولان”، وقتی می خوندمش که حتی معنی کلمه “مسرت” رو نمی دونستم و از تو فرهنگ لغات نگاه می کردم. شاید همین باعث می شه که الانم هر چند وقت یه بار که یه تیکه هاشو می خونم و بیشتر می فهمم حس خوبی بهم دست بده. “زنان کوچک” که تو اوج دوران نوجوانی خوندم و از خوندنش هم لذت بردم و هم واقعاً تو یه سری رفتارهام و برخوردهام تأثیر گذاشت!، “داستان دو شهر” اثر “چارلز دیکنز” که اونم یکی از کتابای اون دوران زندگی بود. “کوری” و “دو دنیا” رو هم تو کتابایی که تو این یه سال اخیر خوندم، خیلی دوست داشتم. خوندن دفتر خاطرات خودم رو هم خیلی دوست دارم، هم واسه یادآوری خاطرات، هم واسه دیدن سیر تغییرات خودم!

مکان ها: پارک ته خیابون ۵۳ام یوسف آباد، سایت دانشکده کامپیوتر دانشگاه امیرکبیر، جنگل کارا، گلمکان (اطراف مشهد)، کلاً جاهایی که زیاد خاطره ازشون دارم.

فیلم ها: “سگ کشی”، “Pride & Prejudice”، “The thorn’s Bird”، “Seven”، “Once Upon a Time in America”.

شنیدنی ها: آهنگ های ابی و محمد اصفهانی.

آدم ها: حمید، پدر و مادر و خواهرام، خواهر زاده ام سینا، کلاً فامیل نزدیک رو تک تکشون رو دوست دارم. دوستای نزدیکم که می تونم بگم تقریباً همشون دوستای دوران دانشگاهم هستن و فکر می کنم دیگه نمی تونم همچین دوستایی رو پیدا کنم، و البته فاطمه رو به عنوان صمیمی ترین دوستم (البته جز حمید). از بین استادها هم دکتر صبایی.

دوست ندارم ها: جاهای شلوغ و پرازدحام، دعوا، حرص خوردن الکی، ریا، تظاهر، چشم و هم چشمی، دخالت، غرور بیجا، همه رو از بالا نگاه کردن، سروکله زدن با استادا برای نمره، دیدن دوروبر، دانشگاه علم و صنعت، رفتار اکثر استادا، انتظامات و به خصوص خانومای دم در، خوابگاه دانشگاه علم و صنعت، سیاست و یه سری چیزای دیگه که نمی تونم تو قالب یکی دو کلمه بگمشون. حتی بیشتر آدما رو امروز دوست ندارم. بیرون که می رم همش احساس بیزاری می کنم از همه چی.

بالاخره آپدیت کردم :دی

کار سختی بود، وقت و فکر زیادی می خواست. منم تو اولین فرصت نوشتم، اما بازم وقت واسه فکر کردن کم بود واسه همین احتمالاً کلی چیز جامونده!

این روزا اینقدر کار دارم و از طرف دیگه نمی دونم چی باید بنویسم! دلم یه کم وقت اضافی می خواد، بدون نگرانی، بدون دغدغه، فقط واسه خودم و واسه فکر کرن به خیلی چیزا، ولی افسوس که حالاحالاها باید منتظر بمونم.

به دنبال استعفا [و به گفته ی بعضی های دیگه، برکناری] وزیر نفت دولت نهم به دلیل افزایش کارآمدی دولت، ملت غیور و همیشه در صحنه ی ایران، خواستار حضور «دکتر غلامحسین الهام» به عنوان سرپرست وزارت نفت شدند.

همچنین یکی از مهم ترین روشهای افزایش کارآمدی وزارت نفت، استفاده از نفت برای ریختن در حلقوم دانشجویان بازداشتی، برای عدالت گستری، مهرورزی و خدمت به این بندگان خدا و تعالی و پیشرفت معنوی کشور با پخش اعترافات این عزیزان ذکر شده است!

لازم به ذکر است که دکتر الهام، پس از حضور در وزارت دادگستری، مهرورزی شان را به همگان ثابت فرموده اند و مردم منتظر مهرورزی ایشان در وزارت نفت می باشند و اعلام نموده اند که «مهندس غلامحسین نوذری» را به سرپرستی وزارت نفت قبول ندارند! در ضمن، مردم خواسته اند که «اگر الهام جونم اینا رو نمیارین تو وزارت نفت، حداقل صادق جون محصولی رو به سرپرستی منصوب کنین که ایشون هم تا زمانی که مجلس به وزیر نفت رای اعتماد بده، یه کم مسئولیت توی دولت داشته باشند و دل رئیس جمهور شاد شود!»