نمی دونم پای صحبت های رئیس جمهور نشستید یا نه! اگه نشستید که اگر کمی حرفهای ایشون رو با اتفاقات موجود در جامعه مقایسه می کردید، طبق معمول فقط حرص می خوردید و اگر صحبت هایش را ندیدید یا نشنیدید، هیچ چیزی رو از دست ندادید جز بعضی مواقع خنده های تلخ و بعضی مواقع سوزش جگر و مابقی قضایا!

دو تا مجری بودند، یکی مرتضی حیدری که خیلی معروفه و اون یکی رو نمی شناختم، اما هر کی بود اعصاب نداشت!

گزیده هایی از حرفهای رئیس جمهور رو یادداشت کردم. بعضی هاشون رو می نویسم که اگه برنامه رو ندیدید، بخونید و لذت ببرید!

اولین سوال از احمدی نژاد در مورد تصمیمات احساسی در دولتش بود. رئیس جمهور در جواب این سوال، حدود ۵ دقیقه در وصف احساس صحبت کرد و در نهایت گفت که احساس اگه منطقی باشه خیلی هم خوبه و ما همه چیز رو داریم عالمانه پیش می بریم. روی این کلمه ی عالمانه خیلی تأکید داشت. چون بارها و بارها در قسمتهای مختلف صحبتهاش اون رو تکرار کرد.
رئیس جمهور در اوائل صحبتش گفت که بر خلاف ادعاهای برخی، روابط ما با کشورهای مختلف در حال گسترش هست. کشورهای مختلف رو هم مثال زد. کشورهای آمریکای جنوبی، آفریقا، آسیا! بنده خدا هنوز متوجه نشده که رابطه با اروپا و کشورهای دیگه ای مثل کانادا و آمریکا و این حرفها، میتونه به گسترش سرمایه گذاری در ایران بیانجامه، نه اینکه رئیس جمهور گامبیا از گسترش و بهبود روابط با ایران ابراز خشنودی بکنه یا ما بریم در ونزوئلا و اکوادور و بولیوی سرمایه گذاری بکنیم!

از گسترش رابطه با همسایگان هم گفت. نمی دونم کدوم همسایه رو گفته! شاید منظورش از همسایه، سوریه یا ونزوئلا و کوبا و بولیوی بود، نه عراق که این روزها روابطش با ایران داره روز به روز تیره تر میشه، یا امارات و کویت و عربستان و چند تا کشور اهل تسنن دیگه که با موضع گیری های تند نزدیکان دولت روابط داره روز به روز با اونها هم تیره تر و تیره تر میشه.

رئیس جمهور در بخشهایی از صحبتش، از تأثیر پذیری و الگوگیری سایر کشورهای دنیا از ایران گفت. یاد جملات زیبایی که این مدت همینطور داره تکرار میکنه افتادم. جهان در حال احمدی نژادی شدن است! (که به قول خودش به شوخی گفت، امّا …) یا روزانه صدها هزار نامه از سراسر دنیا به دست من میرسه که از ما خواسته اند برای نجاتشون از دست طاغوتیان بهشون کمک کنیم …

بحث دیپلماسی فعال شد. احمدی نژاد مورد اول بحث دیپلماسی فعال رو مورد فلسطین عنوان کرد و بحث باز هم به همون حرفهای تکراری و خنده دار هولوکاست رسید. همیشه گفته ام که من با صهیونیسم مشکل دارم، اما هیچ دلیلی نمی بینم که مملکت خودمون رو به امان خدا رها کنیم یا حتی مردم خودمون رو تحت فشار بگذاریم برای اینکه بخواهیم از فلسطینیانی حمایت کنیم که همین چند هفته پیش در سوگ صدام عزاداری به پا کردند!

وقتی بحث رابطه با آمریکا پیش اومد و احمدی نژاد گفت که آمریکا یک طرفه رابطه رو قطع کرده و اونها هستند که با ما مشکل دارند، مجری بحث ارتباط آمریکا و چین رو پیش کشید و گفت که آمریکاییها هنوز هم با چین کمونیست مشکل دارند، اما چینی ها روابطشون الآن با آمریکا برقراره و خیلی هم خوبه. در اینجا بود که رئیس جمهور ایران اطلاعات فراوان بین المللی خود رو به رخ همه ی بینندگان و شنوندگان کشید. احمدی نژاد گفت که چین هنوز هم مشکل داره و نتونسته حرف خودش رو بزنه! محض اطلاع عرض کنم که چین یکی از ۵ عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد هست که حق وتو داره و هر موقع بخواد حرفش رو میزنه. اصلاً همین که بسیاری از بازارهای آمریکایی توسط اجناس چینی قبضه داره میشه خودش بزرگترین حرف مردم زحمتکش چینه.

بحث نفت سر سفره های مردم پیش اومد و رئیس جمهور مثل چند وقت پیش، این مسئله رو کاملاً تکذیب کرد و گفت که من این حرف رو نزدم و بعضی ها این تبلیغات رو به راه انداختند.

از همینجا بود که بحث رفت به سمت مردم و مردمی بودن و این حرفها! رئیس جمهور کلی از این گفت که ساخت چندین نیروگاه رو با بخش خصوصی دارند انجام میدهند و مرتباً تأکید و تکرار می کرد که فقط این دولت بوده که اینکار رو کرده. همینجا بود که مجری از موافقت یا عدم موافقت رئیس جمهور با بخش خصوصی پرسید. رئیس جمهور گفت که من با خصوصی سازی مخالفم، من موافق مردمی سازی هستم. اینکه ما بیاییم و یک سری کارها رو به دست دوستان و نزدیکان و کسانی که رابطه دارند بسپاریم به عنوان بخش خصوصی، من کاملاً باهاش مخالفم. مجری پرسید که مردم که همه نمی تونند بیاند و شرکت بزنند وارد کار خصوصی بشند. باید گروهی باشند که شرکت خصوصی داشته باشند، کار رو بگیرند و مردم هم در اون شرکتها کار کنند. درست بعد از اینکه مجری گفت مردم همه نمی تونند بیاند و شرکت خصوصی بزنند، احمدی نژاد چندین بار پشت سر هم گفت می تونند می تونند می تونند. این است درک رئیس جمهور یک مملکت از خصوصی سازی!

احمدی نژاد از ظرفیت سازی برای بورس گفت. نگاهی به وضعیت بورس در این روزها، خیلی خوب معنای ظرفیت سازی بورس رو مشخص میکنه. شرکتهای اقماری زیر نظر دولت، وارد معرکه ی بورس شده اند و سهام رو هر روز این دست و آن دست می کنند. اولی از دومی می خرد، دومی از سومی، سومی از اولی. دیگه مثل پارسال خبری از مردم نیست. فقط حفظ کاذب شاخص بورس!

رئیس جمهور از رشد سرمایه گذاری داخلی و خارجی در کشور سخن گفت. از رشد سرمایه گذاری کشورمان در سایر کشورها هم گفت. سایر کشورها باز هم مثل همیشه کشورهای آمریکای جنوبی بودند. خدا این هوگو چاوز و فیدل عزیز را از ما نگیرد!

احمدی نژاد از افزایش سرمایه گذاری توسط بانکها صحبت کرد. گفت که با افزایش سرمایه ی بانکها، به مردم وام بیشتری داده خواهد شد! اما نگفت که همون وام با سود حدود ۱۷% باید به بانک پس داده بشه و فقط و فقط سرمایه ی بانک رو بیشتر و بیشتر میکنه و خیمه ی بانکهای دولتی رو بر اقتصاد سنگین تر!

رئیس جمهور از جوسازی علیه دولت گفت و اینکه دولت وقت نداره به اینهمه جوسازی پاسخ بده. خوب راست گفت دیگه! اگه دولت بخواد به انتقاداتی که ازش میشه و بعنوان جوسازی تلقی میکنه پاسخ بده، دیگه کی بره سفر استانی؟ کی به فاصله ی ۵ ماه دو بار بره آمریکای جنوبی؟

رئیس جمهور از توطئه و حمایت غرب از چندصدایی شدن در جامعه گفت و تأکید داشت که ما باید وحدت و انسجام داشته باشیم و یکصدا باشیم. باز هم راست گفت! هر کسی که منتقد دولت باشه، باعث پیشبرد جامعه به سمت چندصدایی شدن میشه و خائن و امپریالیست و غرب زده و مزدوره!

احمدی نژاد در جای دیگه ای گفت که کارشناسان کلی بررسی و تحلیل میکنند و احمدی نژاد تمام اونها رو در یک جمله بیان میکنه. البته بهتر بود میگفت که کارشناسان کلی بررسی و تحلیل میکنند و احمدی نژاد تمام اونها رو در یک جمله به باد میده.

رئیس جمهور باز از سرمایه گذاری صحبت کرد و کلی ارقام بامزه گفت. گفت ارزش این سرمایه ها صدها هزار و صدها میلیارد دلاره! مقایسه کنید نزدیکی ارقام رو. بنده خدا صدها هزار رو خیلی میدونه، بعد از اینکه این رقم رو گفت یهو یادش افتاد که رئیس جمهور یه مملکته و سریع صدها میلیارد دلار رو هم پیش کشید.

در زمینه ی مسئله ی هسته ای، باز هم همان حرفهای همیشگی تکرار شد. حرفهایی با مضمون ایران باید هسته ای باشد، مردم می خواهند هسته ای باشیم. اینکه با تمام فشارها خیلی از رئیس جمهورها آمدند و گفتند که ما با شما ارتباطمان را حفظ خواهیم کرد. احتمالاً منظورش هوگو چاوز و اوو مورالس و بر و بچه های سوسیالیست آمریکای جنوبی و آمریکای لاتین بود.

از تحریم و فشار بر ایران صحبت شد. بحث مسدود شدن حسابهای بانکی که به میون اومد، احمدی نژاد گفت که مگه فقط بانکها توی اروپا و آمریکا هستند؟ خوب میریم پولمون رو توی بانکهای کشورهای دیگه میگذاریم. احتمالاً منظورش همون کاری بود که این چند وقته داره انجام میشه. خارج کردن پول از بانکهای بزرگ و پر رونق و ثروتمند اروپایی که سود بسیار مناسبی به سپرده هاشون میدهند و واریز اونها به حسابهایی در بانکهای مالزی و یک سری کشور جنوب شرقی آسیا که همه چیزشون رو از همون بانکهای اروپایی و آمریکایی دارند.

رئیس جمهور از قراردادهای کلان مدت ریاستش بر دولت گفت. قراردادهای کلانی که در آمریکای جنوبی بسته اند! از راه اندازی یک صندوق در آمریکای جنوبی و حمایت چند کشور قوی از این صندوق گفت. اما نگفت که این صندوق به چه منظوری راه اندازی شده و البته منظورش از چند کشور قوی ونزوئلا و بولیوی و اکوادور و کوبا و نیکاراگوئه هست!

در مورد گرانی از احمدی نژاد سوال شد، عامل بر سر زبان افتادن گرانی ها رو سه چیز اعلام کرد: روند طبیعی اقتصاد، دامن زدن به این مسئله توسط برخی افراد، حرفهایی که از بیخ کذب اند! اما باز هم در نهایت جوابی نداد که به نظر ایشون، گرانی وجود داره یا نه! باز هم از توهم توطئه صحبت کرد!

از قیمت مسکن صحبت شد. از رشد قیمت مسکن گفت. ارقامی رو ارائه کرد از سال ۱۳۵۳ تا ۹ ماهه ی اول ۱۳۸۵٫ ارقام در طول سالهای ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۳ بین ۱۸ تا ۱۹ درصد رشد سالانه نسبت به سال قبل بود. فکر کنم برای سال ۱۳۸۴، رشدی در حدود ۱۴ درصد رو ذکر کرد. در مورد ۹ ماهه ی اول امسال، از رقمی حدود ۱۵ درصد صحبت کرد. من نمی دونم رئیس جمهور این ارقام رو برای دلخوشی چه کسی گفت؟ خانه ی متری ۷۰۰ هزار تومان، شده متری ۱ میلیون و ۲۰۰ هزار تومان! این یعنی ۱۵ درصد؟ حداقل فرافکنی میکرد و مثل وزیر مسکن همه چیز رو می انداخت گردن قیمت آهن و مصالح ساختمانی یا حتی توطئه ی بیگانگان، بیشتر دلمون خوش میشد!

از طرح جامع مسکن هم گفت. از یک انقلاب بزرگ در مسائل مربوط به مسکن: از حذف قیمت زمین از قیمت تمام شده ی مسکن! یعنی توی تهران اگه مصالح یک خونه توی الهیه و یک خونه بغل ریل راه آهن یکی باشه، قیمتهاشون یکیه! واقعاً هم انقلابه …

از رئیس جمهور سوال شد که شما حقیقتاً نگران آینده ی کشور نیستید؟ البته پاسخ سوال خیلی واضح بود. رئیس جمهور هم صریحاً جواب داد: نه! من به آینده اطمینان دارم! احتمالاً منظورش از اطمینان هم این بود که مطمئنم کارهایی که من و همراهانم داریم میکنیم دیگه آینده ای واسه ی ایران نمیذاره که بخواهیم نگرانش باشیم.

از سفرهای استانی هیئت دولت گفت و اینکه کی گفته که این سفرها بار مالی بر دوش مردم میگذاره؟ بالاخره رئیس جمهور باید به شهرستانها بره یا نه؟ وزیر باید بره یا نه؟ از خودش بعنوان رئیس جمهوری یاد کرد که ۳۴۵ شهرستان رو رفته و از نزدیک دیده و همه چیزش رو بررسی کرده! گفت که این سفرها برای دولت لازمه! خوب راست میگه، دولتی ها باید توی دفتر خاطراتشون بنویسند که فلان آباد فلان شهرستان رو هم دیدم! گفت که این سفرها واقعاً برای دولت سنگینه و کار سختیه! گفت که چه جوری باید بفهمه که اونهمه استعداد توی شهرستانها هست؟ البته حق هم داره!آخه اینهمه دفتر و دستک و شورای شهر و روستا و شهرداری و فرمانداری و استانداری که همه جا به پا شده، فقط برای اینه که باجناق و برادر باجناق و خواهر زاده ی باجناق و بقیه ی بر و بچه های فامیل برند و مسئولیت این دفاتر رو به عهده بگیرند و یه پولی بگیرند و به زندگیشون برسند. هر موقع مشکلی بود، رئیس جمهور خودش شخصاً میاد به روستاها سر میزنه و میشینه تک تک با مردم صحبت میکنه و به مشکلاتشون گوش میکنه! اصلاً کی گفته رئیس جمهور و هیئت دولت مسئول رسیدگی به سیاست های کلان مملکت اند؟

گفت که خواسته های شهرستان ها اولویت بندی میشه. یه سریشون زودتر داده میشه، یه سری بعد از اون. البته نگفت که خیلی هاش هم اصلاً نه رسیدگی میشه و نه برآورده میشه!

از این گفت که دولت با آمار و ارقام و کار کارشناسان تصمیم میگیره. در اینجا من یک مثال از تصمیم دولت بر اساس کار کارشناسان و آمار و ارقام میزنم. مثلاً همین جلو نکشیدن ساعتها در اول سال ۱۳۸۵٫ البته کارشناس این مسئله احتمالاً پسر کوچیک آقای دکتر بوده!

رئیس جمهور از بوروکراسی که از غرب اقتباس شده انتقاد کرد. از فساد اداری هم گفت و گفت که در یکی از کشورهای آسیایی، به خاطر فساد اداری ۳۰۰ هزار نفر جریمه شدند. کاش یکی هم بود و بر اساس این حرف، میومد و با فساد اداری ایران برخورد میکرد. اما کی گفته توی ایران فساد اداری هست؟ هان؟

از رئیس جمهور سوال شد که شما هنوز هم دنبال عدالت هستید یا بخاطر رئیس جمهور شدن کمی مجبورید محافظه کار بشید؟ رئیس جمهور جواب داد که روز به روز نسبت به عدالت پای بند تر میشیم. نظارتها رو تشدید میکنیم. گفت که سخت ترین کار ما مبارزه برای عدالته! خوب راست گفت بنده خدا! سخت ترین کاره برای این دولت! چون اصلاً نمیتونه و نمی خواد که عدالتی وجود داشته باشه!

درباره ی استفاده از نام رئیس جمهور در انتخابات شورای شهر از ایشون سوال شد. صراحتاً گفت که دولتش مورد حمایت احزاب نبوده و نیست. خوب راست گفت! عقلا و سردمداران کدوم حزب در حال حاضر میاند و از این دولت حمایت میکنند؟ مگه می خواند گور خودشون و حزبشون رو بکَنند؟

گفت که انتخابات اخیر، آزادترین انتخابات تاریخ این کشور بود و من اولین رئیس جمهوری بودم که هیچ توصیه ای به مردم نکردم! مثل اینکه رؤسای جمهور ایران رو از اول انقلاب تا بحال رو نمیشناسه. با دو تای قبل از خودت مشکل داری، نکنه با قبلیهاشون هم مشکلی داری؟ گفت که از خواهرش کوچکترین پشتیبانی نکرده! در جواب سوالی مبنی بر اینکه نمی خواهید حزب تشکیل بدید، گفت که دنبال حزب نیستیم، می خواهیم کار کنیم!

بحث نخبگان و مشورت با اونها در تصمیم گیریهای مملکت شد. گفت که من خودم دانشگاهی بوده ام، ریاضی هم خونده ام، خوب احمدی نژاد هم جزو نخبگانه!!! این دولت تحصیلکرده ترین دولت ایرانه! بدنه ی کارشناسی داره. اگه این بدنه و کارشناس ها نباشند که مثل قطار دودی حرکت میکنیم. البته نگفت که قطار سریع السیر دولت، لاستیکش پنچره!!!

رئیس جمهور در اواخر صحبتهاش گفت که حقّ ماست که نقد بشیم. خوب من هم وقتی دیدم رئیس جمهور اینجوری گفت، اصلاً یاد درخواست سخنگوی دولت نیفتادم که از دادستان کل کشور خواسته بود با منتقدان دولت برخورد کنند. چون یاد اون قضیه نیفتادم، این چیزها رو دارم اینجا می نویسم هر روز!

رئیس جمهور گفت که کشور به سرعت در حال حرکت رو به جلوست. اما نگفت که جلوی ما در حال حاضر دره ایه که انتهاش معلوم نیست!

در آخر هم گفت که برنامه ی گفتگوی ویژه ی خبری رو میبینه و از این برنامه هم تقدیر و تشکر کرد. مجریان گرامی هم کلی خودشون رو برای رئیس جمهورشون لوس کردند و خوشمزه بازی درآوردند و قربان صدقه ی همدیگر رفتند و برنامه به خوبی و خوشی تمام شد!

این دولت هیچ کاری نمیکنه و اینهمه تبلیغ و سر و صدا داره! فقط داشتم غصه میخوردم که کاش صدا و سیما، زمان خاتمی هم از این کارها میکرد و خاتمی یا وزیرانش رو هر چند وقت یکبار به تلویزیون دعوت میکرد تا از کارهایی که کرده بودند و داشتند میکردند بگند!

ببخشید اگه تا اینجا خوندید و خسته تون کردم …

مدتها بود می خواستم در مورد جنبش عدم تعهد اطلاعاتی کسب کنم. در همین راستا، داشتم نگاهی به کتاب جنبش عدم تعهد از آغاز تا سال ۱۹۸۵ نوشته علی اکبر عبدالرشیدی از انتشارات سروش چاپ ۱۳۶۵ می انداختم، همینطور پیش میرفتم تا ببینم کی به سال ۱۹۷۹ میرسم که سال انقلاب ایران بوده و قطعاً از اون به بعد، ایران هم عضو این جنبش شده. میخواستم ببینم چیزی از سخنرانی اولین نماینده ی ایران دراین جنبش، دکتر ابراهیم یزدی وزیر امور خارجه دولت موقت، توش پیدا می کنم یا نه! خوشبختانه پیدا کردم و البته چند نکته ی جالب هم در بررسی اجمالی این کتاب دیدم که بیانش خالی از لطف نیست.

اول از همه بگم که افرادی مثل مارشال یوسیپ بروز تیتو رئیس جمهور یوگسلاوی سابق، جواهر لعل نهرو نخست وزیر اسبق هند، دکتر احمد سوکارنو رئیس جمهور سابق اندونزی و جمال عبدالناصر رئیس جمهور اسبق مصر و هایله سلاسی اول امپراتور اسبق اتیوپی، از بنیانگذاران این جنبش بودند.

از نکات جالب این جنبش از نظر من، حضور کشورهایی مثل موزامبیک، زامبیا، اوگاندا، آنگولا، موریتانی، مالاگاشی، اتیوپی، مالی، چاد، گابن و انواع و اقسام کشورهای عجیب و غریب آفریقایی و کشورهایی که اسمشون هم به گوشتون ممکنه نخورده باشه، مثل سائوتومه و پرنسیب یا دماغه ی سبز یا داهومی، در این جنبش هست که میتونه بخوبی نشون دهنده ی قدرت اثرگذاری این جنبش در صحنه ی جهانی باشه!

از طرف دیگه، کشورهایی که عضو جنبش عدم تعهد هستند، همونطور که از نامش پیداست، می بایست هیچ وابستگی به کشورهای مثلاً ابرقدرت و امپریالیست نداشته باشند. این وسط، حضور کشور جامائیکا، به عنوان کشوری که مانند کانادا و استرالیا هنوز هم تحت الحمایه ی انگلیس هست و فرماندار کل این کشور از طرف ملکه ی بریتانیا تعیین میشه، در بین کشورهای عضو خیلی برام جالب بود.

کشورهای دیگه ای مثل بحرین و اردن و عراق و امارات عربی متحده و … هم بودند که بدون شرحند!

نکته ی دیگه، حضور همیشگی حزب سوسیالیست پورتوریکو به عنوان یکی از میهمانان کنفرانسهای این جنبش هست.

حضور معمر قذافی رهبر کنونی لیبی با عناوین مختلفی مثل رئیس جمهور لیبی، رئیس شورای فرماندهی انقلاب لیبی و رئیس جماهیری عربی سوسیالیستی مردمی لیبی در جلسات مختلف سران جنبش عدم تعهد هم به نظرم جالب بود.

حضور دکتر عدنان پاچه چی، رئیس سابق جمعیت دمکرات های مستقل عراق و عضو شورای سابق حکمرانی عراق بعد از سقوط صدام، به عنوان وزیر امور خارجه ی کشور امارات عربی متحده در کنفرانس این جنبش در سال ۱۹۷۲ واقعاً شوکه ام کرد! قطعاً نمیتونه اینقدر تشابه اسمی وجود داشته باشه! میشه؟

نکته جالب دیگه ای که نظرم رو جلب کرد، این بود که در یک دوره رئیس جمهور یک کشور شرکت کرده و دقیقاً یک سال بعد، شخص دیگری با عنوان رئیس دولت حکومت نظامی اون کشور در کنفرانس شرکت داشته! این وسط من نفهمیدم، قرار بوده کشورهایی که علیه ظلم و ستم امپریالیسم انقلاب یا کودتا میکردند عضو این جنبش باشند یا کسانی که علیه حکومت قبلی کشورشون که اونهم عضو این جنبش بوده! بالاخره اینها اگه هم ضدامپریالیسم بوده اند [در واقع بتدریج اکثراً سوسیالیست تر و سوسیالیست تر شدند]، بالاخره حکومت اول ضد امپریالیست بوده یا حکومت دوم؟ اصلاً چه مشکلی با هم داشته اند؟

نکته ی دیگه هم به نظرم حضور تقریباً تمام سران تراز اول کشورهای مختلف، مثل صباح السالم الصباح امیر اسبق کویت، ملک فیصل پادشاه سابق عربستان، شیخ خلیفه بن حمد آل ثانی امیر قطر، اسقف ماکاریوس رئیس جمهور اسبق قبرس [خیلی تعجب نداره! مثل حجت الاسلام سید محمد خاتمی رئیس جمهور سابق ایران]، قذافی رئیس جمهور لیبی، فیدل کاسترو نخست وزیر کوبا در کنفرانس سپتامبر ۱۹۷۳ در الجزیره پایتخت الجزایر بود.

موضوع دیگه ای که در این کتاب نظر من رو به خودش جلب کرد، این مسئله بود که بعد از اینکه فیدل کاسترو قدرت رو در کوبا به دست گرفت و از سران همیشگی و پرقدرت جنبش عدم تعهد شد، با حرکت های انقلابی و ضربتی او و سایر دوستان ظاهراً سوسیالیست و ضد امپریالیستش، توانایی ها و کارکردهای اساسی این جنبش رو به افول رفت. به نظر شما کاسترو جنبش رو به سمت خواسته های مخالفین این جنبش پیش نبرد؟!

در مطلب بعدی، قسمتهای جالب سخنرانی دکتر یزدی رو می نویسم که بخونید و ببینید که چه می خواستند و چه شد!

————————————————————————————————–

بعداً نوشت: نوشته بودم سال انقلاب ایران ۱۹۷۸ که با یادآوری اسپایدرمرد تصحیحش کردم! سال انقلاب ایران ۱۹۷۹ بوده.