نمی دونم چرا تا وقتی کسی زنده است، هیچ یادی ازش نمی کنیم و هیچ خبری هم از اون شخص نیست. این مسئله وقتی در سطح افراد مطرح تر جامعه، مثل استادان، هنرمندان، ورزشکاران، مدیران، فرماندهان و باقی مسئولین اتفاق میفته، نمود بیشتری پیدا میکنه.
بعضی از اساتید قدیمی دانشگاه ها که در واقع جزو مؤسسین دانشگاه ها هم بوده اند، اونقدر تا مدتها مورد بی مهری و عدم توجه قرار می گیرند که کسی نمیدونه واقعاً چنین افرادی توی این مملکت وجود دارند. در این زمینه، با تمام انتقاداتی که به صدا و سیما وارده، باید انصاف رو هم رعایت کرد و بخاطر همایش سالیانه ی چهره های ماندگار این رسانه، از دست اندرکاران برگزاری این همایش تقدیر کرد. فکر کنم پارسال بود، یکی از استادان قدیمی دانشگاه تهران رو دعوت کرده بودند. دو نفر ایشون رو کمک می کردند تا روی سن بیایند. از ایشون تقدیر شد، حدود یک هفته بعد، خبر فوت ایشون اعلام شد. با اینکه اینگونه تقدیر کردن ها خیلی دیر داره انجام میشه، باز جای شکرش باقیه که داره انجام میشه.
مهدی فتحی، بازیگری که خیلی به بازی های قویش علاقه داشتم، هیچ خبری ازش نبود. یهو گزارشی توی تلویزیون پخش شد مبنی بر اینکه ایشون توی بیمارستانه و به دلیل مضیقه ی مالی، به کمک مردم احتیاج داره! معلوم نیست دولت، خانه ی هنرمندان و گروه هایی که مدعی حمایت از هنر و هنرمند هستند چکار می کردند که آقای فتحی، آخر عمری باید دست به دامان مردم میشد.
دکتر کاظمی آشتیانی، مؤسس پژوهشکده ی رویان، پارسال فوت کرد. از وقتی که فوت کرد، همه جا پر شد از اسمش. شورای عالی انقلاب فرهنگی، جایزه ی علمی به نام ایشون گذاشته. برای من خیلی عجیبه! باید طرف از دنیا بره و اینقدر همه جا اسمش پر بشه؟
خیلی از ورزشکاران پیشکسوت، در تنگنای وحشتناک اقتصادی هستند. آنقدر به دادشون نمی رسند که کارشون به بیمارستان میکشه. بعد تازه همه یادشون میفته که یه همچین کسی هم بوده، حالا بریم سراغش. اما چه فایده که دیگه کار از کار گذشته و امیدی به زنده موندنش نیست
یادمه وقتی صیاد شیرازی زنده بود، چیز خاصی ازش گفته نمیشد. وقتی از دنیا رفت، شدیداً همه جا پر شد از اسمش. همه هم فقط تعریف و تمجید می کردند. یا همین پارسال، سرلشگر کاظمی. تا بود هیچکس در موردش چیزی نمی گفت. از کارهایی که در جنگ با عراق کرده بود چیزی نمی گفتند. اما تا از دنیا رفت، تمام برنامه های صدا و سیما تا چند روز ایشون رو نشون میدادند و دائم تعریف و تمجید میکردند.
مثال از این دست زیاده. اما چیزی که خیلی ذهنم رو مشغول کرده این سؤاله که «چرا ما مردم ایران مرده پرستیم؟ این قضیه به کمبود کدوم مورد اخلاقی یا در واقع به وجود کدوم خصیصه در جامعه مون برمی گرده؟» من که هر چی فکر میکنم، جواب خاصی براش پیدا نمی کنم. شما نمی دونید؟
مولانا هم هشتصد سال پیش همین سوال رو پرسید و تا الان هم کسی جوابش رو پیدا نکرده:
چرا مرده پرست و خصم جانیم..؟
ما اسطوره زیاد داریم و اصولا اسطوره پرست به دنیا اومدیم.
از طرفی اسطوره که زنده نیست! اسطوره یعنی کس یا چیزی که مرده!
تازگی ها هم دوست داریم علاوه بر اسطوره های قدیمی، اسطوره معاصر هم داشته باشیم برا همین کمین می کنیم به محض اینکه یکی مرد سر و صدا می کنیم…
این مسئله به نظر من که کاملا طبیعیه. اگه قرار باشه در طی زندگی افراد برجسته ازشون تعریف و تمجید بشه, همینطوری که نمیشه, یه مناسبتی چیزی لازمه. اونایی که یه کاری می کنن یه افتخاری یه مقامی میارن خب مطرح میشن. بعضی ها هم کارای زیادی انجام میدن ولی هیچ کدوم اونقدر برای اکثریت مردم جذاب نیست که عَلَمش کنن. در حد یه خبر روزنامه. مرگ این جور افراد بهترین بهانه واسه مطرح شدنشونه.