صد و یکمین سالگرد مشروطه خواهی ایرانیان را در حالی گرامی میداریم که آزادیخواهان و دانشجویان وطنمان، گرفتار بند استبدادند! بندی که بر دست و پای دوستانمان بسته اند تا صدای فریادشان را خاموش کنند. چه خیال باطلی! بند بر دست و پا می توان زد، اما با بستن دست و پای هر آزادیخواهی در این کشور، صدای فریاد آزادیخواهان دیگری بلند شده است! همانطور که با به بند کشیدن دانشجویان مظلوم پلی تکنیک، صدای فریادشان از گلوی آزادیخواهان سازمان دانش آموختگان و دفتر تحکیمی ها بلند شد …
اما وای به روزی که آزادیخواهان و مغرضان، در یک صف قرار بگیرند … وای به روزی که مشارکتی ها، برای استفاده ی تبلیغاتی از فضای ایجاد شده، برنامه بگذارند …
درد کشیدم وقتی در نوشته های دوستان دیگر، فقط نام شیر مردان و تنها شیر زن به بند کشیده شده ی ۱۸ تیر ۱۳۸۶ را دیدم! بغض کردم وقتی نامی از کیوان انصاری، مجید توکلی، احمد قصابان، احسان منصوری، سعید درخشندی و ابوالفضل جهاندار ندیدم. انگار هیچ کس دانشجویانی را که بچه های سازمان ادوار و دفتر تحکیم بخاطرشان تحصن کردند، نمی بیند! انگار هیچ کس وضعیت وخیم مجید را نمی بیند!
خسته شده ام از اینهمه بی عدالتی! خسته شده ام از این تکرار احمقانه ی تاریخ! خسته شده ام از صدها سال عقبگرد! خسته شده ام از اینهمه تلاش برای قبولاندن وجود کورسوهای امید به خودم! خسته شده ام از فلاکتِ دست به دامان امثال هاشمی قدرت طلب شدن! خسته شده ام از اینهمه دروغ، از اینهمه بی مهری، از اینهمه بی عدالتی! خدایا! عدالتت هم برایم زیر سؤال رفته …
به بزرگی خودتان ببخشید اینهمه پراکنده گویی را …
به امید روزی که
این ظلم و استبداد
با یار ی و استقامت
من و تو و تموم جوونای مملکت نابود بشه