واقعاً نمیدونم چه عنوانی برای این مطلب باید بنویسم که مناسب باشه، تنها چیزی که به ذهنم اومد این بود که چون مطلبی که میگم خاطره است، عنوانش هم همین باشه!
—————————————————————————————————
سال پنجم دبستان بودم! دبستان یگانه، یه کوچه پایین تر از گذرنامه توی خیابون شهرآرا!
اون موقع همیشه توی نمازهای جماعت مدرسه شرکت می کردم و خیلی موقعها هم مکبّر بودم. همیشه توی مسابقات قرآن و حدیث و از اینجور چیزها، نفر اول بودم و همیشه توی مسابقات در سطح منطقه و شهر و از این حرفها هم شرکت می کردم و بین کسانی که توی اون مسابقات دخیل بودن، شناخته شده بودم.
یه ناظم داشتیم که هنوز که هنوزه نمیدونم فامیلیش ریواز بود یا ریواس!!! اون موقع، خونواده ی متفاوتی داشت، از تیپ و قیافه ی خودش و زن و بچه هاش کاملاً مشخص بود.
یه بار زنگ ورزش بود، نزدیک ظهر هم بود، با لباس ورزشی اومدم برم توی حیاط که یهو صدام کرد و گفت: بچه های کلاس سوم میخوان نماز جماعت بخونن، آقای امینی – معاون امور تربیتی مدرسه – امروز نیست. آقای علیپور – معلم کلاس ما – هم نیست، آقای نظری – معلم ورزش – هم کار داره. تو بیا بشو امام جماعت!!! منم که کف کرده بودم از این حرفش، گفتم: آقا! آخه امام جماعت باید بالغ باشه، وگرنه آخه نمازی که خونده میشه که درست نیست! گیر سه پیچ داد و من، با ۱۱ سال سن، مجبور شدم برم و بشم امام جماعت کلاس سومی ها! اون روز اولین باری بود که با کراهت نماز خوندم! اون بنده خدا هم مقصر نبود، کاری بود که باید انجام میداد!
نمیدونم چرا بعد از اینهمه سال، یهو یاد این جریان افتادم. با اینکه همیشه زیاد خاطراتم رو به یاد میارم، اما فکر کنم یکی دو بار بیشتر یاد این جریان نیفتاده بودم که اون هم مدتها پیش بود! بس که این روزها تظاهر و ریا و از این چیزها دور و برم میبینم، بعد از اینکه این خاطره یادم اومد، فقط به این داشتم فکر می کردم که ما مقصر نیستیم! از همون اول توی مدرسه سیاه بازی و تظاهر و ریاکاری رو یادمون دادند…