چهارشنبه ای که گذشت، سومین سالگرد تولدم کنار آزاده ی عزیزم بود. شروع ۲۶امین سال زندگی ام. سالی که انقدر توش کار و برنامه در پیش رو دارم که از فکر کردن بهشون هم سرگیجه می گیرم.
ذهنم خیلی خیلی شلوغه و همه چیز رو گیت و ماژول می بینم. فقط این دو سه خط رونوشتم که یادم باشه که یک سال دیگه هم گذشت و به نیمه ی دوم دهه ی سوم زندگی ام رسیدم و هنوز، رنگ و بوی بی دغدغگی و نبود ترکیب مزخرف کار و درس رو درست حس نکرده ام.
سلام
دلم برای تو و آزاده عزیزم خیلی تنگ شده
من با محسن کاملا موافقم …دغدغه همیشه هست ، چه در ایران چه در خارج ایران…مهم اینه که بتونیم در عین این دغدغه ها از زندگیمون لذت ببریم …پس آرزو نمیکنم که هیچ وقت دغدغه نداشته باشید چون یه آروزی محاله ولی آرزو می کنم که همیشه با وجود دغدغه های معمول زندگی شاد و سلامت و خوشبخت و امیدوار باشید و به همه اهدافتون در کنار هم برسید
🙂
حمید: ممنون. امیدوارم تو هم همیشه موفق باشی
اینجا هم تولدتو تبریک می گم پسر.
دوران بی دغدغه تقریبا وجود نداره. اگه هم وجود داشته باشه خیلی بی مزه است. اون هایی که افق انتظاراتشون بلنده که دیگه اوضاع براشون خرابتره:دی شاید باورت نشه که اگه از ایران بیای بیرون بعضی مواقع فشاری که روت هست به مراتب شدیدتره. منظورم اینه که اینجا هم دغدغه هست فقط جنسش با ایران فرق می کنه. خلاصه باید دغدغه ها رو مدیریت کرد حتی اگه ماتحت آدمو تحت فشار قرار بدن:دی;)
حمید: دغدغه که هیچ وقت از بین نمیره! منظورم این مدل دغدغه ایه که اینجا داریم: باید درس بخونیم و پروژه انجام بدیم، ولی پولی بهمون نمیدن، بنابراین مجبوریم کلی هم کار کنیم که بتونیم پول در بیاریم و زندگی کنیم! من از این دغدغه خیلی خسته شدم، وگرنه که آرزوهای بزرگی که ما در سر داریم، دغدغه های سنگین و بزرگی رو پیش رو خواهد داشت:دی
قربونت برم:* به زودی حس میکنی… تو همیشه وقتی چیزیو خواستی بهش رسیدی… وقتی اراده کرد ثابت کردی که تحت هر فشاری میتونی…. این یکیم همینطوره… میدونم… سال دیگه این موقع خلاصی از این فشار.. یکی دو ماه دیگه مونده … زود تموم میشه :::::::*
حمید: مرسی عزیزم:* امیدوارم خوب و زود تموم بشه، با کمک تو