درسته که ممکنه ادبیات این مطلب و مطالب مشابه، شبیه ادبیات رسانه های دولتی و حکومتی بشه، ولی باکی نیست.
نمیشه چشمها رو بست و وحشی گری یه دولت رو ندید، توحش علیه صلح جویانی که برای کمک به اکثریت بی گناهی که ۵ سال هست در غزه محاصره هستند، در راه بوده اند.
از پریروز، کلی فحش نثار اسرائیل و حامیانش، خصوصا آمریکا کردم. با هر کسی هم که صحبت کردم، جملات مشابهی رو شنیدم. فقط میشه گفت که برای سازمان هایی که با هر اتفاق کوچیکی، فریادشون بلند میشه و از جنایات بشری و حقوق بشر حرف می زنند، باید متاسف بود. یه موقع ها، توی این جور شرایط، شاکی میشم و تنها چیزی که در مورد بعضی از این سازمان ها و کشورهای به اصطلاح مدافع حقوق بشر به ذهنم میرسه اینه که «مرا به خیر تو امید نیست، شر مرسان»
——————————————————————-
پا نوشت ۱: همه ی کسانی که باهاشون صحبت کرده ام و جملات مشابه ازشون شنیده ام، سبز بوده اند. رهبران سبز هم که به شدت این توحش رو محکوم کرده اند. رو سیاهی این مخالفت ها، بمونه برای زغال!
پا نوشت ۲: مطالب اینچنینی، معمولا خیلی احساسی و در بعضی موارد بی منطق نوشته می شوند. اگر مطلب من، هر کدوم این ویژگی ها رو داره، لطفا ندیده بگیرید که خیلی خشمگین و ناراحتم.
پا نوشت ۳: کاش همه چیز به نام دیگران تموم نمیشد [+]