… یکی از گرایش های مستمر پوپولیسم، افشای «نخبگان» است که در واقع همواره فقط «برخی از آن ها» را نشانه می رود؛ این ها گاه فرادستان اقتصادی هستند، گاه البته «کارفرمایان»، اما گاه نیز نخبگان «دولتی» هدف قرار می گیرند (مثل پوپولیسم تاچری یا ریگانی). «زعمای چپ»، روشنفکران، رسانه ها، مرکز شهری ها در تقابل با حاشیه نشینان یا شهرستانی ها و دیگر نشان های از این دست. در همه ی این موارد، ارزش هایی که این نخبگان قرار است حاملان آن ها باشند به منزله ی ارزش هایی «ضدّ مردمی» افشا می شوند … استراتژی مشترک بسیاری جنبش های پوپولیستی که به قدرت رسیده اند نیز همواره آن بوده است که شکست های شان و نا امیدی های ناشی از آن را نیز به حساب همین «نخبگان» همیشه در صحنه بگذارند که از طریق رسانه های شان، مناصب بالای نظارتی، قضات، دیوانسالاری و سندیکاها مانع کار شده اند …
بخشی از مقاله ای به همین نام نوشته ی «ژان کلود مونو» – فصلنامه ی فرهنگی و اجتماعی گفتگو – شماره ۵۴ – آذرماه ۸۸