اگر رها کند ایّام از این قفس ما را
سبوی باده و گلبانگِ چنگ بس ما را

شکوفه ها بشکفتند و باغ گل پُر شد
ولی به برگ گلی نیست دسترس ما را

«هوا خوش است و چمن دلکش است» و می خشکد
به دل شکوفه ی شوق و گل هوس ما را

بهار پا به رکاب است و پای ما دربند
رها کنید خدا را، ازین قفس ما را

به حیرتم که در آزار ما چرا کوشند
که کس ندیده در آزارِ هیچکس ما را

دو ترک چشم تو آشوبگرِ سیه مست اند
ولی به طیره* گرفته ست این عَسَس** ما را!

غریق و مستِ مِیِ زنده رود و کارونیم
چه نسبت است بدان ساحل ارس ما را؟

شکوفه ی هنرم، ظلم بین که گردون کرد
اسیر پنجه ی یک مشت خار و خس ما را

جز «آسمان» که بود «آشنا»ی اختر من
امید امید نباشد به هیچ کس ما را

مهدی اخوان ثالث

————————————————————-

از لغت نامه ی دهخدا:

* طیره:‌ خشم

** عَسَس: جمع عاسّ،‌ به معنی گزمه و داروغه