۱- ادیان مختلف ارائه شده اند برای اینکه از بشر، «انسان» بسازند. به دین می گرویم و با نام دین، دست به هر کاری می زنیم و انسانیت را زیر سوال می بریم.
۲- برای حسین بن علی عزاداری می کنیم، اما هدفی که باعث کشته شدن حسین شد را فراموش می کنیم.
۳- باید درس بخوانیم تا معلوماتمان زیاد شود، تا علم بیاموزیم، تا شاید از قِبَل علمی که می آموزیم پول در بیاوریم. اما، فقط و فقط به نمره فکر می کنیم و مدارج علمی را پشت سر هم طی می کنیم. حداکثر استاد دانشگاه می شویم. امّا دریغ از یک جو انسانیت!
۴- ورزش می کنیم، اما ورزش نمی کنیم. فوتبال بازی می کنیم، اما به جای لذت بردن از فوتبال، جرزنی می کنیم که بتوانیم تا آخرین لحظه در زمین بمانیم! خانوادگی که فوتبال بازی می کنیم، اواخر بازی کار به فحش و فحش کاری و نزدیک به زد و خورد می رسد.
۵- باید برای لذت بردن (مادی و معنوی) زندگی کنیم، اما آن چنان زندگی را به هم زهر مار می کنیم که هیچکداممان از زندگی هیچ لذتی نمی بریم.
۶- باید بحث اجتماعی-فرهنگی-سیاسی کنیم که مثلاً به آینده ی جامعه مان کمک کنیم و از میان مباحثمان، حرفهایی بیرون بیاید که به درد خودمان و جامعه مان بخورد. اما از صبح تا شب توی سر هم می زنیم و برای هم خط و نشان می کشیم و همدیگر را به هزار چیز مختلف متهم می کنیم.
واقعاً چقدر از اهدافمان دور شده ایم …