خرداد که می شه، یاد امتحان و مدرسه و خوشحالی بعد از تموم شدن امتحانا میفتم. حس میکردم خلاص شده ام و می تونم سه ماه تمام، بخورم و بخوابم و بازی کنم. اوایل دبستان بودم که میکرو و بعدش سگا اومده بود توی بازار. تابستونا از صبح تا عصر توی خونه، زیر باد خنک کولر میکرو بازی می کردم. عصرا هم می رفتم توی کوچه فوتبال. الان اصلا کولرا  دیگه مثل قدیما خنک نمی کنن. سالهاست که تابستون تقریبا برامون بی معنی شده و حداقل دغدغه ی پروژه ها (که توی دوران لیسانس، اکثرشون رو هم می پیچوندم)، اعصاب نمی ذاره واسه آدم. حالا هم که واحدهام تموم شده، دغدغه ی تموم شدن تز، روی اعصابم راه می ره. با این وضعیتی که داریم و مرگ تدریجی انگیزه هام، فکر می کنم حداقل ۷-۸ سال دیگه نتونم لذتی که قدیما از تابستون می بردم رو بچشم. دکترا و شاید حتی پسا دکتری و تحصیل ابدی!

—————————————————————

پا نوشت: دلیل اینکه یاد تابستونای کودکی و خنکای کولرافتادم، اینه که پکیج های داخل آزمایشگاه رو درست کرده اند و هوا به شکل بسیار مطبوعی خنکه.