درسته که ممکنه ادبیات این مطلب و مطالب مشابه، شبیه ادبیات رسانه های دولتی و حکومتی بشه، ولی باکی نیست.
نمیشه چشمها رو بست و وحشی گری یه دولت رو ندید، توحش علیه صلح جویانی که برای کمک به اکثریت بی گناهی که ۵ سال هست در غزه محاصره هستند، در راه بوده اند.
از پریروز، کلی فحش نثار اسرائیل و حامیانش، خصوصا آمریکا کردم. با هر کسی هم که صحبت کردم، جملات مشابهی رو شنیدم. فقط میشه گفت که برای سازمان هایی که با هر اتفاق کوچیکی، فریادشون بلند میشه و از جنایات بشری و حقوق بشر حرف می زنند، باید متاسف بود. یه موقع ها، توی این جور شرایط، شاکی میشم و تنها چیزی که در مورد بعضی از این سازمان ها و کشورهای به اصطلاح مدافع حقوق بشر به ذهنم میرسه اینه که «مرا به خیر تو امید نیست، شر مرسان»
——————————————————————-
پا نوشت ۱: همه ی کسانی که باهاشون صحبت کرده ام و جملات مشابه ازشون شنیده ام، سبز بوده اند. رهبران سبز هم که به شدت این توحش رو محکوم کرده اند. رو سیاهی این مخالفت ها، بمونه برای زغال!
پا نوشت ۲: مطالب اینچنینی، معمولا خیلی احساسی و در بعضی موارد بی منطق نوشته می شوند. اگر مطلب من، هر کدوم این ویژگی ها رو داره، لطفا ندیده بگیرید که خیلی خشمگین و ناراحتم.
پا نوشت ۳: کاش همه چیز به نام دیگران تموم نمیشد [+]
همه چیز به نام دیگران تموم نمیشه. نگران نباش
درسته که بد تبلیغ کردن اما مردم خودشون می فهمن چه خبره. یاد دیالوگ نیکی کریمی با جناب سردار در فیلم دموکراسی تو روز روشن افتادم که می گفت مردم خودشون میدونن و میشناسن …..
حمید: درسته. ولی تو وقتی یه برنامه ی اعتراضی بذاری و ببینی که از تلویزیون به نفع خودشون مصادره اش کنن، چه حسی داری؟ مردم چی فکر میکنن؟