امروز با دوست بسیار عزیزی از گذشته و خاطرات کودکی صحبت می کردیم. از خونه های قدیممون می گفتیم، از باغچه اش، از حیاطش، از صفاش، از مدرسه، از کارهای بعد از مدرسه، از خوشی های آن روزها، از بی دغدغگی ها … خلاصه از همه چیز!

یاد خونه ی پدربزرگم افتادم که چند سالی ساکنش بودیم. یاد باغچه ی باصفاش که پدربزرگ هر روز حسابی بهش می رسید. کلّی گل و درخت توی باغچه کاشته بود و مثل فرزندانش از اونها نگهداری می کرد. هر روز کلّی وقت می گذاشت و بهشون آب می داد. درخت گیلاس، انگور، گوجه سبز، گردو، آن اواخر فکر کنم درخت سیب یا گلابی …

یاد روزهایی که وقتی وارد حیاط می شدیم، پدربزرگ مشغول باغبونی بود. بوی خاک نم خورده، بوی طراوت، رنگهای شاد و زنده، بوی زندگی …

یاد روزهایی که از مدرسه بر می گشتیم و ساعتها توی بلوار سروناز فوتبال بازی می کردیم. یاد روزهایی که کنار پارک وی فوتبال بازی می کردیم. هیچ دغدغه ای نداشتم، جز فوتبال و فوتبال و فوتبال!

یاد روزهایی افتادم که پدربزرگ حالش خوب نبود! یاد روزی که پدربزرگ فوت کرد و کلّی گریه کردم. یاد روزی که بعد از حدود سه سال از فوت پدربزرگ، باغچه ی خونه اش رو دیدم که دیگه رنگی نداشت! درختها همه خشکیده، باغچه ای پر از علفهای هرز … حتّی درخت گردوی اسرائیلی! هم برگی بهش نمونده بود. دیگه هیچ کس به فکر باغچه ی پدربزرگ نبود. دیگه خونه اون خونه ی قبلی نبود. خونه دیگه پدربزرگ نداشت …

یه موقعها خیلی دلم میخواد به اون روزا برگردم … فقط یه موقعها!

———————————————-

گستردگی فیلتر وبلاگ محسن آنقدر بالا رفت تا حاجی بالاخره مجبور شد وبلاگ جدیدی با همون نام راه بندازه! امیدوارم این بار دیرتر فیلتر بشه!