توی این شهر، توی این کشور، خیابون‌ها، ادارات، سازمان‌ها، بانک‌ها، مترو، رستوران‌ها، حتی مهمونی‌های خونوادگی، آدم‌ها، آدم‌ها و آدم‌ها بو میدن. بوی گند تعفن تظاهر، دروغ، بی‌شرمی، دزدی، فرصت‌طلبی، پست‌فطرتی، بی‌مهری و بی‌شرفی و کثافت خالص.

من از اکثر آدم‌هایی که هر روز می‌بینم، متنفّرم. من از اتفاقاتی که دور و برم، توی این جامعه، داره میفته، احساس تهوع می‌کنم. من دلم می‌خواد توی صورت حداقل ۹۰ درصد آدم‌هایی که هر روز، توی خیابون و توی این جامعه می‌بینم، تُف کنم.

پ.ن. ۱: می‌تونید به جای «سه‌نقطه‌گی» در عنوان این مطلب، هر عنوان کِش‌داری که دلتون می‌خواد بذارید.

هر جا که هستم یا میرم، پره از آدم های نفرت انگیزی که اتفاقات دور و برشون و حق و حقوقشون هیچ اهمیتی براشون نداره. فامیل، دانشگاه، محل کار، توی خیابون ها …

هر جور ازشون سواری بگیرن، سواری میدن. نفرت وجودم رو پر میکنه وقتی میبینمشون