خیلی خوشحالم که پدرم هم به جمع خوانندگان وبلاگم اضافه شد. به امید روزی که مثل خروسک، با تمام مشغله ی کاری که داره، به جمع وبلاگ نویسها بپیونده. مطمئنّم توی این کار هم مثل تمام کارهای دیگه اش موفق میشه …

چند روز پیش توی مطلبی در مورد شب یلدا نوشته بودم که پدرم اونقدر همیشه سرش شلوغ بوده که توی این ۲۱ سال عمرم و ۱۷-۱۸ سالی که خاطراتش خوب یادم مونده، یادم نمیاد بیشتر از دو سه بار شب یلدا دور هم جمع شده باشیم به بهانه ی این شب! وقتی گفت که اون مطلبم رو خونده، یه جورایی حس کردم که از دستم ناراحت شده، اما من واقعاً خیلی موقعها بهش حق میدم، چون می بینم با تمام وجود داره تلاش میکنه و اثرات اینهمه تلاشش رو دارم خیلی خوب توی زندگیم حس میکنم …

توی این چند سال اخیر – و خصوصاً بعد از ورود به دانشگاه، پدر و مادرم بزرگترین مشاوران و نزدیکترین دوستانم بوده اند، خصوصاً پدرم به خاطر اینکه یه سری مسائل (D:) رو راحت تر و بدون لکنت باهاش در میون میذارم و ازش کمک میگیرم، بخاطر تجربیات فوق العاده زیاد و برای من مهم و با ارزشش، بخاطر اینکه هیچ وقت حس نکردم از موضعی بالاتر داره باهام حرف میزنه و در واقع نصیحتم میکنه … همیشه به دوستام گفتم که وقتی با پدرم صحبت میکنم، حس میکنم دارم با هم دانشکده ای ها و دوستانم حرف میزنم، بس که راحت و صمیمی باهاش حرف میزنم … همه ی اینها رو گفتم که آخر سر بگم:

اَبی! هیچ وقت دوست نداشتم و ندارم که یه لحظه هم از دستم ناراحت بشی! بگذر از زمانهایی که ناخواسته یا بخاطر غرور جوونی جسارت می کنم …