تا همین چند دقیقه پیش داشتم از شبکه ۲ فیلم از کرخه تا راین حاتمی کیا رو میدیدم. فیلمی که هر بار می بینم، با شروع فیلم و شروع موسیقی متن فیلم، تا آخر فیلم اشک می ریزم و به خیلی ها بد و بیراه میگم. اول از همه به اون آلمانی های بی شرفی که باعث و بانی کشتار شیمیایی این همه انسان بیگناه شدند، بعدش به بانیان جنگها و بعدش به تمام اون کسانی که از اسم و احترام کسانی که در راه دفاع از مملکت و اعتقادشون – به درست و غلط بودنش کاری ندارم – کشته شدند نهایت سوء استفاده رو می کنند: یه زمانی هر چند وقت یه بار که یه گند حسابی به مملکت می زدند و می خواستند ماله کشی کنند، ۵۰ تا پلاک و استخون برمیداشتند می آوردند و دل خیلی از خونواده های چشم به راه و کسانی که برای اون کشته شده ها – یا به قولی شهدا! – فارغ از اعتقادات و دین و مذهب و هزار کوفت و زهرمار دیگه، احترامی قائل بودند رو خون می کردند و داغ دلشون رو تازه می کردند و با این بساط و به خاطر حفظ حرمت خون شهدا! همه رو خفه می کردند، یادم نمیره بساطی رو که مجلس پنجم پیاده کرد و جلوی مجلس تشییع جنازه ی شهدا رو برگزار کردند و همه ی نماینده ها اومدند و سینه زدند و کثافت کاری هاشون و خیانت هاشون رو با این چیزها پوشوندند و دهن مردم ساده لوح رو دوباره بستند. همون ها و دار و دسته و جیره خوارهاشون، حالا اومدند و دوباره دارند کثافت چهره هاشون رو پشت شهید پنهان می کنند، این بار شهدا رو در دانشگاه ها دفن میکنند و برای پوشوندن پستی و رذالت خودشون نام شهید رو پیش می کشند و از روی جوونای مردم رد میشند و به زور در دانشگاه خاکشون می کنند و گریه و زاری راه می اندازند و کیهان می نویسه: چرا گروهی از نام شهید می ترسند؟ همه خوب می دونند که کی از نام شهید می ترسه. زنده هاشون – جانبازان- رو هم به امان خدا ول کرده اند. وقتی یادم میاد که کنار اتوبان رسالت یه نفر یه نوشته ی بزرگ دستش گرفته بود که: مردم! جانبازم. تو رو خدا به دادم برسید! دلم میخواد زار زار گریه کنم. دیالوگ جالبی داشت از کرخه تا راین، اونجایی که جانبازه رفته بود پناهندگی بگیره از آلمان و در جواب سوال “برای چی این کارو میکنی؟” یا یه همچین چیزی، گفت برای اینکه بهم احترام بذارن، برای اینکه بفهمم زنده ام و … اونوقت چهارتا بچه که به عمرشون به خیلی چیزها فکر نکردند و اگه ذره ای شعور داشتند یه نگاهی به دور و برشون می انداختند و اینهمه بدبختی رو می دیدند، میان و برچسب بسیجی رو به خودشون می چسبونند و نام مقدس بسیج رو تخریب می کنند و با این اسم هر غلطی دلشون میخواد می کنند و نهایتاً هم نماد خود دین و شرف و انسانیت و اعتقاد و وطن دوستی و وطن پرستی میشند و مخالفانشون هم کافر و ملحد و بی دین و بی اعتقاد و وطن فروش و خائن و … کجاست اون بسیج واقعی؟
نمیدونم کی قراره جواب این کارهاتون رو بدید ولی امیدوارم هر موقع قراره جوابش رو پس بدید به فجیع ترین وضع ممکن باشه …

دلم خیلی پر بود، خیلی قاطی نوشتم. هنوزم پره ، دیگه کشش نوشتن ندارم …