اون: نظرت راجع به اینکه تو امتحانات شرکت نکنیم (یعنی تا شهریور عقب بیفته) چیه؟ به منظور دفاع از هویت دانشجو و حریم دانشگاه !!!

من: شخصاً مخالفم، چون برنامه ی بچه ها واسه تابستون به هم میخوره

اون: اوکی. ممنون

من: خواهش می کنم

——————————————————–

توی مکالمه ای که در بالا آوردم، وقت نبود حرفهایی که این پایین آوردم رو بزنم، گفتم اینجا بنویسم، همین چند نفری که میاند و می خونند، نظرم رو بدونند برای من بسه …

اول از همه بگم که اگه حرفی میزنم و میگم از من نظر خواستند، فقط و فقط به عنوان عضو شورای صنفی یکی از دانشکده های دانشگاه صنعتی امیرکبیر و کسی که از خیلی از اتفاقاتی که داره توی دانشگاه میفته مطلع هست یا خیلی زود با تمام جزئیات مطلع میشه نظرمو میدم، نه چیز دیگه...

خیلی ها خیلی کارها انجام میدند، اما اسمی که روی اون کار می گذارند و هدف غایی که از نظر خودشون برای اون کار در نظر می گیرند، معمولاً از خود عمل مهم تره.

واقعاً نمی دونم توی ذهن کسی که این ایده ها رو میزنه (ایده ای که توی گفتگوی اول مطلب بیان شده و البته باید بگم که اینطور که شنیدم کسی که از من نظر خواست خودش هم مخالف بوده) چی میگذره. اصلاً چیزی توش هست و چیزی میگذره؟ شاید هم یه سری هدفهای … سعی می کنم خوشبینانه نگاه کنم به مسئله! اون فرد یا افرادی که این ایده رو مطرح کرده اند، هدفشون واقعاً حفظ هویت دانشجو و حریم دانشگاه بوده، اما …

بحث عقب انداختن امتحانات رو پیش می کشند به منظور دفاع از هویت دانشجو و حریم دانشگاه! اول از همه میخوام نظرم رو در مورد هویت دانشجو بگم.

به نظرم تا قبل از سال ۱۳۷۶ که خاتمی به ریاست جمهوری انتخاب شد، دانشجوها داشتند خودشون رو جمع و جور می کردند و تازه داشتند برای خودشون هویتی دست و پا می کردند که اگر پا می گرفت، اونقدر قدرتمند می شدند که اجازه ندند بعد از گذشت بیشتر از ۱۰ سال، الآن، گروهی لمپن و بیسواد (که نمونه هاش رو همه مون توی این چند ساله حداقل توی دانشگاه خودمون دیدیم)، نماد فعال دانشجویی (خصوصاً در زمینه ی سیاسی) در دانشگاه ها ( یا حداقل در دانشگاه ما) بشند و آتو به دست کسانی بدند که منتظر فرصتند برای به صلّابه کشیدن فعالان واقعی دانشجویی. برای پی بردن به گوشه ای از قدرت هویت دانشجویی که قبل از سال ۷۶ داشت شکل می گرفت، به نظرم بررسی انتخابات ریاست جمهوری ۷۶ و انتخابات سال ۷۸ مجلس ششم (که بچه های قدیم دفتر تحکیم و کسانی که مورد حمایت اکثریت دانشجوها بودند، مثل موسوی خوئینی و حقیقت جو و یه سری دیگه که اسمشونو یادم رفته، به عنوان نماینده ی مردم انتخاب شدند و در مجلس فراکسیون دانشجویی تشکیل شد) خوب باشند. اما بعد از انتخاب شدن خاتمی(که هنوز هم میگم مثل خیلی های دیگه که ابراز پشیمونی کردند و می کنند، از رایی که سال ۸۰ بهش دادم پشیمون نبودم و نیستم و نخواهم بود)، کسانی که اسم خودشون رو دوم خردادی و اصلاح طلب و آزادی خواه!!! گذاشتند (و البته خیلی هاشون امتحانشون رو قبلاً خیلی بد پس داده بودند و در چند ماه اخیر هم، همونطور که انتظار می رفت، با لابه و التماس از در دوستی با نزدیکان قدرت وارد شده اند) و شخص خاتمی، به عنوان پرچمدار اصلاحات، خودآگاه یا ناخودآگاه و ناخواسته (به نظرم به جز خاتمی، اکثرشون خودآگاه) با شلوغ کردن و جو زده کردن و جلو انداختن دانشجوها، برای رسیدن به منافع شخصی و گروهیشون، بزرگترین و بیشترین خیانت رو به هویتی کردند که داشت در دانشجوها شکل می گرفت. شاید اگر خاتمی ۴ یا ۸ سال دیرتر رئیس جمهور میشد، وضعیت جنبش دانشجویی (که فکر می کنم در حال حضار اسم وول خوردن دانشجویی براش مناسبتره) خیلی بهتر از اینها بود.

با این تفاسیر، دیگه به نظرم چیزی از هویت اصیل دانشجویی (که آرمان خیلی ها بود و هست) نمونده که بخوایم حفظش کنیم، اونهم با عقب انداختن امتحانات که به نظرم نه تنها هیچ سنخیتی با حفظ هویت دانشجویی مورد نظر دوستان نداره، بلکه مایه ی تمسخر هم خواهد شد: باز اینا دم امتحاناشون شد، درس نخوندن، میخوان شلوغ کنن امتحان عقب بندازن! و نام کسانی مثل یاشار قاجار و عابد توانچه و مرتضی اصلاح چی و سعید حبیبی و پیمان عارف و هومن کاظمیان و خیلی های دیگه، یا حتی علی افشاری و عبدالله مومنی و اکبر عطری و … (که به هر دلیلی دستگیر شده اند، دارند هزینه می دهند یا هزینه داده اند و به نظر من خیلی قابل احترامند) رو یا از ذهن همه پاک میکنه یا با لمپن بازی و مسخرگی عجین.

در مورد حفظ حریم دانشگاه هم خیلی کوتاه بگم: اون زمانی که خاتمی و حامیانش (که از حق نگذریم با تمام کوتاهی هاشون، خیلی جاها پشتیبان دانشجوها بودند و البته کاری نتونستند بکنند) حاکم بودند، از حریم دانشگاه حفاظت و دفاع نشد(یا بهتره بگیم زورشون نرسید از حریم دانشگاه دفاع کنند)، حالا که دیگه نه کسی هست که حتی معتقد به دفاع از دانشجوها باشه (البته دفاع از غیرخودی ها) و نه …

از همه ی اینها بگذریم. فرض کنیم که هنوز هویتی دانشجویی برای دفاع وجود داره، هنوز هم برای حفظ حریم دانشگاه راه و امید زیاده، اما مگه با عقب انداختن امتحانات چیزی درست میشه؟ فقط و فقط برنامه ریزی نزدیک ۷۰۰۰ دانشجو برای امتحانات و از همه مهم تر، برای تابستونشون به اصطلاح هوتوتو …

خلاصه که: کاش بعضی از دوستان ما، به جای تصمیمات شتابزده و غیرعقلایی، یک مقدار فکر می کردند و قبل از اصلاح حکومت و حاکمان، خودشون رو اصلاح می کردند.