نمیدونم این جور حرفها، فقط مال ما ایرانیاس؟ یا مال همه ملل عقب موندس؟ یا شاید هم مال همه ی کسانی که بیکارند و علاف!

از صبح تا شب کنار همدیگه و ظاهراً به خوبی و خوشی داریم زندگی می کنیم. به محض اینکه کوچکترین اتفاقی افتاد و یه مسئله ای پیش اومد و یه اختلاف کوچیک به وجود اومد یا نمایان شد، به شدت رومون به همدیگه باز میشه و هر چی دلمون میخواد میگیم. در این مورد خاص، خود من چند اشتباه کردم که مهمترینش رو فکر کنم بچه های گروپ ورودی های ۸۲ دانشکده مون توی یاهو، یادشونه و تا جایی که یادمه آخرین باری بود که همچین اشتباهی کردم. تازه بعد از اونهمه چرت و پرتی که نثار هم میکنیم، منتظریم در اولین فرصت بشینیم و به قول معروف پته ی طرف رو بریزیم رو آب و تمام اسرار زندگی یارو رو بریزیم وسط: اینا اصلاً ۱۲ امام رو هم قبول ندارن، اینا ۶ امامی هستن، شیخی هستن، اینا اصلاً نماز نمی خونن، اینا اصلاً نمیدونن خدا و پیغمبر یعنی چی! اینا … ما که اسماً ۱۲ امامی هستیم و مثلاً خیلی مسلمونیم، چه گلی به سر جامعه مون داریم می زنیم که اینا نتونن بزنن؟ اصلاً خود ما که اینهمه ادعا داریم، به کدوم یکی از حرفهای همون ۱۲ امام عمل کردیم؟ غیبت، دروغ، تهمت، ریا، هزار کوفت و زهر مار دیگه …
از این فکرها و حرفها واقعاً خسته شدم. اینقدر ذهنم از این چیزها پُره و اینقدر آشفته اس، که بعد از مدتها، دوباره وسط حرف زدن کلمات و جملات یادم میرن، نمی تونم جمله ام رو درست تموم کنم، نمی تونم تمرکز کنم روی یه مسئله و بهش فکر کنم، دائم شبها کابوس می بینم، دائم توی خواب جیغ و داد می کنم، دائم احساس خستگی و بی حوصلگی می کنم، دائم مغزم میره به حالت استند بای، دائم …

از این دست حرفها زیاده، خیلی زیاد، نمی دونم چرا هر وقت با بعضیا درد دل میکردم و میکنم یا وقتی میام و اینجا می نویسم، کلی آروم میشم …

۹ روز …