بعضی وقت‌ها هست که کلّی حرف توی کلّه‌ت هست که می‌خوای بنویسی‌شون. در واقع می‌دونی که کلّی حرف توی کلّه‌ت هست، ولی نمی‌دونی چی هستن و نمی‌تونی بنویسی‌شون. اصلاً نمی‌دونی چی هست اون حرف‌ها که حتی بخوای بنویسی‌شون، فقط می‌دونی که هست. فقط اینو می‌دونی که درد دل نیست‌. غُرغُر هم نیست. امّا نمی‌دونی پس چیه.

نصف شب‌ها، وقتی به هر دلیلی از خواب می‌پرم، دقیقاً یادمه که داشتم چه خوابی می‌دیدم. اما تقریباً اکثر مواقع، صبح که از خواب بیدار می‌شم، یادم نمی‌آد داشتم چی می‌دیدم. هزار ساله که می‌خوام یه جورایی شبیه فیلم El secreto de sus ojos، یه کاغذ بذارم روی پاتختی که هر وقت بیدار شدم هر چی توی خواب دیدم یا اصن هر چی اون لحظه توی ذهنمه بنویسم. شاید امشب این کارو بکنم و طلسم هزار ساله رو بشکنم.

دو ماه و نیم است که خدمت مقدس تمام و موهای من بلند شده، ولی هنوز دم اسبی نمی‌توانم ببندمشان، چون اصلاً هیچ‌وقت در آن حد بلند نمی‌شده. من با سربازی رفتن قرار بود مردانگی‌ام را به همه نشان بدهم، اما بیشتر فکر می‌کنم در پادگانی که من خدمت کردم، دیگران مردانگی‌شان را به من و بقیه‌ی خادمان مقدس نشان دادند و حتی فکر می‌کنم از نشان دادن هم فراتر رفتند و در چشم و جاهای دیگرمان فرو کردند. انگار مغزم تند تند کار می‌کند، امّا من نمی‌دانم چرا وقتی می‌خواهم تند تند حرف زدن را بنویسم، فکر می‌کنم باید جملاتم را به هم بچسبانم و جملات را تمام نکنم و برای تمام نشدن جملات و چسباندن‌شان به جملات دیگری که ربطی به آن جمله‌ی اولی ندارند، هی از حرف ربط واو استفاده کنم یا حتی از امّا و ولی. واو اما ولی واو ولی اما واو و ولی و اما و و و

دیروز قصد داشتم مدارک دیپلم و پیش‌دانشگاهیم رو بگیرم. دبیرستان و پیش‌دانشگاهیم دو تا مدرسه‌ی مختلف بودن.

اول رفتم دبیرستان و بعد از دادن کپی کارت پایان خدمت و امضا و بند و بساط، به سلامت مدرک دیپلمم رو گرفتم. بعد رفتم سراغ پیش‌دانشگاهی. پیش‌دانشگاهیم یه مدرسه‌ی غیرانتفاعی بود که فقط همون سال رو اونجا رفتم، چون معلم‌های خیلی خوبی داشت. ولی مدیرش کلاً زبون نفهم بود. دفتردار مدرسه گفت که مدارک پیش خود مدیره. رفتم سراغ مدیر. مهمون داشت توی اتاقش. یه کم خوش و بش کرد و از وضعیت تحصیلی دانشگاهی و ازدواج و اینا پرسید. بعد گفتم که اومدم مدرک پیش‎دانشگاهیم رو بگیرم. آقای مدیر رفت تو فاز چُسی قانون‎مداری جلوی مهموناش و گفت: طبق قانون، آموزش و پرورش اعلام کرده که مدارک اینجوری رو به خود «دانش‌آموز» ندید، چون بعداً مشکل پیش میاد! البته شما خودت بزرگ شدی! اما باید با «ولی»ات بیای! کفم برید. گفتم بابا من خودم زن و بچه دارم، الآنم از دبیرستان میام و مدرک دیپلمم رو گرفتم. دیدم طرف بی‌خیال نمی‌شه و دوباره فاز زبون‌نفهمی برداشته، جلوی مهموناش دیگه بحث نکردم و بی‌خیال شدم و اومدم بیرون.

امروز صبح با بابام رفتم که بابام امضا کنه که من مدرک پیش‌دانشگاهی پسر ۲۸ ساله‌م که زن و بچه داره و ۴ ساله که مستقل زندگی می‌کنه رو دریافت کردم. بابام هم بهش اعتراض کرد که این چه وضعیه، مگه پسر من زیر نظر من زندگی می‌کنه که من ولیش باشم؟ مدیره بازم حرفای دیروزشو تکرار کرد. خواستم بحث کنم باهاش، بابام اشاره کرد که بی‌خیال شو، دیره، باید بریم سر کارمون و منم بی‌خیال شدم.

یه همچین آدمایی داریم ما توی رده‌ی مدیریت آموزش و پرورشمون. به قول بابام: اینا چی از توی اون مدرسه می‌خوان تحویل جامعه بدن با این فکرشون؟